Movies and more

It rained all movies in october, so many world movies ranging from the best to the crap. I plan to write brief reviews of each of them, as and when I get time. The list of my new passion goes here

Japanese

Yojimbo (1960)

Loved Gun (2004)

Okuribito (2009)

Rashomon (1950)

Shall we dansu (1996)

Water boys (2001)

Wildzero

Chinese

Jia Zhang ke a.k.a Still life (2006)

Riding alone for thousands of miles (2004)

Korean

Oldboy

Lover’s concerto

French

13 Tzameti (2005)

La femme Nikita (1990)

English

The kite runner (2007)

The Gods must be crazy (1980)

The Pianist (2002)

Big Fish (2003)

Hitch (2009)

Leon (1994)

My girl

Scent of a woman (1992)

The God father (1971)

Slumdog millionaire (2008)

Changeling (2008)

Lost in Translation

Persian

Ayneh a.k.a The Mirror (1997)

Children of heaven (1997)

Baran

Offside

Taste of Cherry

The Circle

Spanish

The motorcycle diaries

Viva Cuba

Sinhala

Machan

Movies – Where children are childish

Welcome to the World, the World of Movies, to see the world that you would never visit, to know the people whom you would never meet and to laugh and cry with those, you are never going to be with and to travel to the interiors of the world that you could only gaze in an atlas. Found out for myself, that the movies from an unknown world lets one connect more to them than the foreign books may. And for any lazy geek like me to get a glimpse of Iran and Afghanistan in 90 minutes is more than I could demand for.

The new found interest makes me feel like tiny fish in an ocean, with the whole world left to swim along. There’s a lot to watch and a lot more to seek.

As it turns out to be, the genre this time is ‘Children’, where children are children and not the over-talkative, over-smart and matured tiny tots delivering page-long dialogues in a overwhelming tone that one comes across in Indian movies. Thanks to a recent Tamil movie, ‘Pasanga’ (The kids) featuring petty fights, child truancy, school gangs, enmity, jealousy and school politics that everyone of us undergo in our pre-teen formative years. As we grow up, the pre-teen years are long forgotten as insignificant, since the teenage and college life brings in more spice to our exciting love lives. The pre-teen years are symbolized with ignorance, simplicity and unadulterated thoughts in a world woven by our own thoughts filled with petty pleasures (which were not so petty, then) like class leader elections, farting gimmicks, stamp collecting, stealing pencils with rubber heads, spilling ink over shirts and flying ‘Happy Holidays’ chits all-over the school with utmost importance to friendship, groups of best friends, gang wars and crying over drawing competition defeats.

‘Pasanga’ was really nostalgic and a ready box-office hit in Kollywood. It is the only movie of its genre in India. However, it’s not alone when it comes to the whole world.

Lets see two movies from Iran, both released in 1997 by world renowned directors Majid Majidi and Jafar Panahi. Two entirely different movies with only three things in common:

1. The streets of Teheran

2. The popularity of football in Iran

3. Cute Iranian children and their acting prowess (The stero-type Indian child artistes bite the dust)

Movie :	Ayneh – The Mirror
Year :	1997
Director:	Jafar Panahi
Language:	Persian
Location:	Teheran, Iran
Poster:

Not-so straight forward - If you have to watch the movie, you are forced to be part of it. The movie has only you and the little girl, Mina. Set in the urban noisy streets of Teheran, Ayneh is neither a soothing film nor a happy-go-lucky one, but is great.

The story records second grade student Mina's eventful trip home from school on a day that her mother fails to show up to take her home. Mina travels by scooter, bus, taxi and on foot through the frenzied traffic of downtown Tehran. On her way home she meets with and overhears conversations by many different people from an old woman, to a police officer, to an auto mechanic. The cute Mina is astounding and astonishingly fearless as she roams in the streets of Teheran without an ounce of doubt of her being lost. Little Mina, never cries and does not accept that she is lost although she is. All other actors and scenes are seemingly very realistic (especially the bus scene is enchanting, just next to be poetic) and add to the genuineness of the movie.

The film lets one see the world from a little girl's point of view, hear her thoughts. reminding us of our childhood when no one wants to take you seriously, the world is so funny and much more complicated to understand with names of streets and avenues and bus numbers.

Movie :	Bacheha ye aseman – Children of Heaven
Year :	1997
Director:	Majid Majidi
Language:	Persian
Location:	Teheran, Iran
Poster:

‘A little secret…Their biggest adventure’ – the movie has a unique world spun around you for 90 minutes, with Ali, his sister Zahra and their only pursuit in life – the turn of events over Zahra’s lost pair of shoes. So vividly told, that one completely forgets their own strata and start vying for a new pair of shoes for Zahra.

The siblings go through a struggle of sorts, selflessly sacrificing their success and happiness in their adventure of concealing the most highly valued secret of their lives bringing to the fore, their poverty, and purity of love, fear of getting caught and beaten. Ali and Zahra exchanging notes, Ali gifting away his gift to Zahra, Ali kindling hope in Zahra of getting shoes and Zahra’s gaze at Ali’s feet in the climax are stirringly emotive.

Modern day Teheran downtown with its un-plastered walls, open drains and kids playing football in the narrow streets are very vibrantly captured. Ali’s trip to uptown Teheran filled with posh Bungalows fortressed by high walls strikes as a bolt of lightning, silently bringing out the socio-economic imbalance that prevails in the third world including India.

In fact you can’t stop yourself from hitting remembrance of innocent childhood.

Movies – Father & Son Relationship

Movie :	Riding Alone for thousands of miles
Year :	2004
Director:	Zhang Yimou
Language:	Japanese, Mandarin
Location:	Yunnan province in China, Tokyo and Akita-pref. in Japan
Poster:

Gautam Menon’s ‘Vaaranam Aiyiram’ and Cheran’s ‘Thavamai Thavamirundhu’. are tamil flicks on a son’s tribute to his father, for the sacrifices into the making of the son’s life. “Riding along…” is a defaulting father’s realization of what he had failed to do for his son and how he attempts to mend the sore sorrows of the past.

Gouichi Takata, a Japanese fisherman distances himself from his son Kenichi since his wife’s death. They have not spoken for years and a dying Kenichi refuses to see his father when he visits him at the hospital. Conscience pricks and Gouichi suffers out of self-humiliation for the hatred that he had cultivated in his only son’s mind. The wound seems unhealing, but rays of hope glisten when he comes to know about his son’s love of Chinese folklore and his promise to film the folklore “Riding alone a thousand miles” by Li. Gouchi Takata travels to China, to fulfill his dying son Kenichi’s dream. He travels alone to the unknown land, not for his son but for himself, to answer his own conscience to heal the rift in his relationship with his son.

The journey into interior China with language issues and the absurdity of being lonely surrounded by scores of foreign, alien people in a far-away land, things are not moving the right way for Takata. And life teaches him, something more precious about what he lacked in his life - The undying love and affection that threads itself into a strong chain in a father-son relationship. The film captures his acquaintance with Yang Yang, the eight-year old son of imprisoned singer Li, whom Takata wants to film.

Parallels are drawn between the two fathers – Takata and Li, with their estranged sons. While Li, uneducated, naïve and simple is openly emotional, Takata is solid, silent, rarely admits his feelings, even to himself. Takata strikes a chord with Yang yang, when they get lost in the mountainous caves. Takata opens up and plays with Yang Yang. Their conversations are wordless and the emotions speechless. Takata sees Kenichi in Yang Yang while yang yang is just happy to oblige and has a great time with Takata. The movie ends with Takata realizing how he should have spent his life with his son who is already dead.

The Yunan province in China looks beautiful; the native side of the mountainous terrain is a feast to the eyes. A movie to be watched.

தமிழில் முதல் முறையாக (Nirmala school days)

இணையத்துல மீனாவுடன் பேசிகிட்டு இருக்கும் போது , ஏரன் ஹாய் மெசேஜ் அனுப்ப, ரொம்ப நாளைக்கு அப்புறம் பேச ஆரம்பித்தோம்.

சில நிமிடங்களில் என் கைபேசி எண் வாங்கி சிங்கப்புரிலிருந்து கூப்பிட்டான்.இப்ப மெரைன் இஞ்சினீயர்-யா உலகம் பூரா சுத்திட்டு இருக்கான். முழு பேரு ஏரன் அலோசியஸ் பெர்னாண்டோ. ரொம்ப வித்தியாசமான நீளமான பேரு. அதுவே அவனுக்கு ஒரு கூடுதல் வசீகரத்தை குடுத்தது. அப்புறம் அவன் பால் வடியும் முகம்.

ஏரனை எனக்கு 1993 லிருந்து தெரியும். எங்கள் பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பில் சேர்ந்தான். நல்ல உயரம், அதைவிட நல்ல பருமன், அப்பவே மீசை எல்லாம் இருக்கும். பள்ளியில் சேர்ந்த சில மாதங்களில் மிக பிரபலம். ஹெச்சம் லேந்து சின்ன புள்ளைங்க வரை ஏரன்-னா தெரியும். முரட்டு பய ஆனா உள்ளுக்குள்ள ரொம்ப மென்மையான செண்டிமெண்டல் டைப். முன் கோபம், அடி தடி எல்லாம் உண்டு. ரொம்ப நல்ல கிரைச்பிங் பவர் ஆனா அதே அளவுக்கு படிப்புல அலட்சியம். தமிழ் செகண்ட் பேப்பர் பரீட்சைக்கு அறை மணி நேரம் முன்னாடி என்கிட்டே, அறிஞர் அண்ணா தமிழ் சமுதாயத்த பத்தியும், சொசியாளிசத்தை பத்தியும் என்ன சொல்லி இருக்கார்னு அரைகுறையா கேட்டுகிட்டு போய், நல்ல நாலு பக்கத்துக்கு கட்டுரை எழுதிடுவான். தமிழ் கையெழுத்து தான் அவ்வளவா சகிக்காது. அப்பவே தமிழ் சுந்தரி மிஸ் சொல்லுவாங்க, "நீ ஏண்டா நாப்பது மார்க்-க்கு பரீட்சை எழுதி, முப்பத்தி அஞ்சு வாங்குறே-ன்னு " எனக்கு எட்டவுது-லேந்து பத்தாவது வரைக்கும் ரொம்ப நெருக்கம். எப்பவும் கூடவே தான் சுத்துவோம், ரெண்டு பேரும் முற்றிலும் வேறுபட்ட குணம். அவன் முரடன்னா நா சாது, பயந்தாங்கோலி. அவன் குண்டன்-னா நா அப்போதெல்லாம் முருங்ககாயிக்கு சட்டை போட்டு விட்ட மாதிரி இருபேன். எல்லாம் "லாரல் அண்ட் ஹார்டி" ன்னு தான் சொல்லுவாங்க. ஏரன் பற்றி நினைவுகளை அசை போட்ட போது நினைவில் நிழலாடியாயவை சில,

அவனை உசுபேத்தி எஸ்.பி.எல் பதவிக்கு போட்டி போட வச்சு , நாலே நாலு பேரு மட்டும் வோட்டு போட்டது. அந்த நாலு பேருல, நானும் என் தம்பியும் சேத்தி.

ஒரு கால கட்டத்துல, ஒவ்வொரு பி.டி பீரியட்லயும் , "பே பே" தான் அடிகொண்டிருந்தோம். ஆடிக்கொண்டிருந்தோம்-னு சொல்றத விட ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள்-னு தான் சொல்லணும். அடி வாங்க பயந்துகிட்டு நான், லேனா எல்லாம் பார்வையாளர்களை மாறி இருந்தோம். "பே பே"-இல் ஏரன் உட்பட திருமுருகன், முதுகிருஷ்ணன், வெங்கடேஷ் எல்லாம் ஸ்டார் ப்லேயர்ஸ். இன்னைக்கும் எனக்கு பந்தால் முதுகில் அடித்து கொண்டு, பழி தீர்க்க மாறி மாறி அடித்து மகிழ்வடையும் அந்த புரியாத விளையாட்டில் உடன்பாடு இல்லை. அப்படி ஒரு மதிய நேர பே பே விளையாட்டில் கோபி-னு ஒரு எலி பய மேல ஏரன் விழுந்து விட அவன் மயக்கமையிட்டான். அப்போது, என்னிடம் வந்து ஏரன் "அவன் செத்து போயிட்டா என்னய சிறையில போற்றுவாங்களா?" அப்பாவியா கேட்க நானும் "ஸ்கூல் பசங்களுக்கு எல்லாம் சீர்திருத்த பள்ளி இருக்குனு" ஆறுதல் சொல்லி அறிவாளி தனமா அவனை தேற்றினேன். எங்கள் இந்த தொடரும் நடுவே கோபி மயக்கம் தெளிஞ்சு பந்தோட ஓடி வந்து கொண்டிருந்தான், ஆரானை பழி வாங்க......வாழ்க "பே பே".

"சொட்ட தாங்கி"னு ஒரு ஹிஸ்டரி வாத்தியாரு இருந்தாரு. வெட வெடனு எலும்பா இருப்பாரு. பூனை மீசை வச்சு ஒரு விதமான ஹஸ்கீ வாயீசில தான் பாடம் நடத்துவாரு. பே காங்டினுஎது பாடம் எடுப்பாருன்னு எல்லாம் சொல்ல முடியாது. ஆறாவது படிக்கும் போது ஸ்கூல்-ல சேர்ந்தாரு, சிதம்பரம் பக்கதுல கிராமத்துலேந்து தினமும் வருவாரு. பஸ் ஸ்டாண்டிலிருந்து ஒரு பழைய சைகிள உருடிகிட்டு வருவாரு. 1990 களிலிலும் பழைய எண்பதுகளில் அணியப்பட்ட பெரிய காலர் வைத்த டைட் சட்டை தான் அணிந்து வருவாரு. ஸ்கூல் பூர அவர பற்றி ஒரு பரபரப்பு நிலவிகொண்டே இருந்தது. வந்த சில மாதங்களில் அவருடைய அடி பிரபலமையிடிச்சு . பசங்க பொண்ணுங்கன்னு வித்தியாசம் பாக்காம பிடரியில் அடிப்பாரு. அடி வாங்கறவனுக்கு அவமானமாகவும், மற்றவர்களுக்கு வேடிக்கையாகவும் இருந்தது. இன்னொருத்தன் அடி வாங்கும் போது, சிரிச்சு மாட்டிகிட்டா ரெண்டு மடங்கு அடி விழும். பொதுவா பீ.டி வாத்தியார் தவிர எல்லாம் மிஸ் தான். அதனால நாகரீகமா, பெஞ்சு மேல ஏறி நிக்கறது, முட்டி போடுதல், க்ரௌண்ட மூணு முறை சுத்தி வர்றது , வெயில்ல ஒரு மணி நேரம் நிக்கறது, இல்லேன்னா அதிக பச்சம் ஸ்கேல வச்சு கையில ரெண்டு அடி வாங்கிகிட்டு இருந்த எங்களுக்கு எல்லாம் ஒரு cultural shock ஆயிடிச்சு. வெவ்வேறு வகுப்புகளில் அவரிடம் அடி வாங்கியவர்களின் கதைகளே எங்கள் மதிய நேர பேச்சுகளில் நிறைந்து இருந்தன. இந்த கதைகளின் ஊடே, அவரின் பட்ட பெயரும், காற்றில் புகை போல பரவி விட்டுருந்தது. அதான் "சொட்ட தாங்கி சார்".அவர் பேரு கனகசபை-னு ஸ்கூல்-ல பத்துல ரெண்டு பேருக்கு தான் தெரிஞ்சிருக்கும். எதுவா இருந்தாலும் டு எனப்படும் பின் மண்டையில் விழும் அடி, சில பொறுப்புள்ள பெற்றோர்களிடையே அதிருப்தி ஏற்படுத்தி இருந்தது .


"பெற்றோர் - ஆசீரியர்" சங்கமெல்லாம் இல்லாததல சொட்ட தாங்கி ஸார் ஒரு முடி சூட மன்னன் போல உலவிக்கித்டு இருந்தாரு.

முதல் முறையாக எட்டாவதில் எங்களுக்கு பாடம் எடுக்க வந்தாரு. அதுவரை பிரமிப்பா இருந்தா அவரது செயல்கள், நடைமுறையா மாறிவிட்டிருந்தது. கால் பரீட்சை பேபர் குடுத்த போது, எல்லாருக்கும் ஒரே மகிழ்ச்சி, என்னானு கேட்டா...........

(to be continued.........)